Η πρόκληση των εφτά Α

Όπως ο Ηρακλής, ο ήρωας της μυθολογίας μας, έτσι και ο άνθρωπος που αναζητά, θα πρέπει να ξεπεράσει εφτά εμπόδια αν θέλει να βαδίσει προς τη σωστή κατεύθυνση.

Έχει εφτά δοκιμασίες να περάσει, εφτά μαθήματα να μάθει, εφτά προκλήσεις ώσπου να φτάσει στην αλήθεια. Για να μην ξεχάσω, ορίζω κάθε έναν απ΄αυτούς τους “άθλους” με το γράμμα Α.

1. Η πρόκληση του ΑΜΕΣΟΥ.
2. Η πρόκληση της ΑΝΑΛΗΨΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ.
3. Η πρόκληση της ΑΠΟΔΟΧΗΣ.
4. Η πρόκληση της ΑΡΜΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ.
5. Η πρόκληση της ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ.
6. Η πρόκληση της ΑΠΑΛΛΑΓΗΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΣΕΙΣ.
7. Η πρόκληση της ΑΓΑΠΗΣ.

Η πρόκληση του ΑΜΕΣΟΥ

Όταν είσαι άνθρωπος που αναζητά, μαθαίνεις να έρχεσαι σε επαφή με την αληθινή ζωή και δεν ζεις αφηρημένος, αδιάφορος ή οκνηρός. Το παρελθόν και το μέλλον αποτελούν δύο φανταστικούς κόσμους προς τους οποίους μπορούμε πάντοτε να δραπετεύουμε. Είναι εκεί, διαθέσιμοι, κρυμμένοι μέσα στις αναμνήσεις και τα όνειρα. Ο άθλος έγκειται στο να τους διατηρήσουμε και να τους τιμήσουμε, χωρίς να τρέξουμε να χωθούμε στην αγκαλιά τους, καθώς δεν είναι κόσμοι άνετοι, αλλά προβλέψιμοι και μακρυνοί. Να ζει στο παρόν, αυτή είναι η πρώτη δοκιμασία που πρέπει να περάσει ο άνθρωπος που αναζητά. Να ζει με αφοσίωση, έντονα, αληθινά.

Αν πας να χορέψεις, χόρεψε με όλο σου το είναι ή μη χορέψεις καθόλου. Κι αν αγαπάς, αγάπα εντελώς ή μην αγαπάς καθόλου. Αν αποφασίσεις να μείνεις εδώ, μείνε εδώ. Αν φύγεις, όμως, φύγε μια και καλή. Μη μένεις στη μέση, μην προσπαθείς να κάνεις τους άλλους να σε θυμούνται όταν εσύ δεν είσαι εκεί.

Ο άνθρωπος της αναζήτησης, ό,τι κάνει το κάνει με ένταση και όσο καλύτερα μπορεί. Ό,τι απορρίπτει, όμως – για οποιονδήποτε λόγο: πίεση, αγωνία ή άγχος – , το εγκαταλείπει  χωρίς να προσπαθήσει να επωφεληθεί.

Δεν τον ενδιαφέρει πια αυτό που αφήνει πίσω του, δεν το ξαναχρησιμοποιεί ούτε το υπολογίζει, διαφορετικά θα ήταν σαν να του άνοιγε το δρόμο της επιστροφής.

Όταν θα έχει ολοκληρωθεί ο άθλος, δεν θα λέει:

Ναι, αλλά κάποτε….

Είναι επειδή χτες….

Ποτέ δεν κατάφερε να ….

Και θα πρέπει να ξεχάσει τις φράσεις:

Θα το κάνω αύριο, 

Θ’ αγαπήσω αύριο,

Αύριο θα κόψω το κάπνισμα,

Αύριο αρχίζω δίαιτα.

Όποιος θέλει να κάνει κάτι ….απλώς αναρωτιέται:

Γιατί αύριο;

Γιατί όχι τώρα;

Γιατί το αναβάλλω;

Οι αναβολές τις περισσότερες φορές, είναι ένα κόλπο του μυαλού μας, για να φορτώσουμε στο χρόνο όσα δεν αποφασίζουμε να αντιμετωπίσουμε.

“Κάποιοι είναι πρόθυμοι να κάνουν οτιδήποτε, εκτός απ΄το να ζουν εδώ και τώρα” Τζον Λένον.

Όταν θα έχει πια τελειώσει η δοκιμασία, η ζωή θα έχει ρίξει άγκυρα γερά στο εδώ και τώρα, θα έχει μεταλλαχθεί σε φυσική γνώση και θα έχει αρχίσει να παίρνει νέες διαστάσεις. Τότε, ο άνθρωπος που αναζητά θα ανακαλύψει ότι δεν είναι περιορισμένος να κάνει μόνο όσα έμαθε, ή όσα του είπαν πως πρέπει να κάνει, και θα πάψει ν΄αναζητά δικαιολογίες στο παρελθόν του, στα βάσανά του, στους πόνους και στις απώλειές του. Θα ξέρει ότι δεν είναι υποχρεωμένος να φτάσει πουθενά, ούτε να πετύχει αυτός όσα άλλοι θα ήθελαν να πετύχουν για το δικό τους μέλλον.

Σ΄αυτή τη φάση, ο άνθρωπος που αναζητά μαθαίνει αυτό που ονομάζεται : “ύψιστη ανακάλυψη της υγείας”.

Μπορεί να μπει και να βγει απ΄οτιδήποτε: από κάθε κατάσταση, από κάθε ιδέα, σε κάθε στιγμή, αν αυτή είναι η απόφασή του.

Κι έτσι, ξέροντας πια πόσο πονάει η ανάμνηση, βεβαιώνεται ότι ο πόνος δεν εμποδίζει την πορεία, και καταλαβαίνει για πρώτη φορά ότι :

ΕΙΜΑΣΤΕ τρωτοί, αλλά όχι κι εύθραυστοι.

Εκεί ακριβώς βρίσκεται και η μεγάλη μας δύναμη!!!

Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάϊ Από την άγνοια στη σοφία

Γιατί πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους….

Λένε πως μπαίνει κάποτε μια κυρία σ΄ένα εστιατόριο και παραγγέλνει για πρώτο πιάτο μια σούπα με σπαράγγια. Μετά από λίγο, ο σερβιτόρος της φέρνει το πιάτο της που αχνίζει και αποσύρεται.

“Γκαρσόν!” φωνάζει η κυρία, “Έλα εδώ.”

“Παρακαλώ, κυρία;” λέει ο σερβιτόρος πλησιάζοντας στο τραπέζι της.

“Για δοκίμασε τη σούπα!” τον προστάζει η πελάτισσα.

“Τι συμβαίνει κυρία; Δεν είναι αυτό που παραγγείλατε;”

“Δοκίμασε τη σούπα!” επαναλαμβάνει η κυρία.

“Μα, τι συμβαίνει…Θέλει παραπάνω αλάτι;”

“Δοκίμασε τη σούπα!!!”

“Είναι παγωμένη;”

“ΔΟΚΙΜΑΣΕ ΤΗ ΣΟΥΠΑ!!!” ξαναλέει η κυρία σε έντονο ύφος.

“Μα, κυρία, σας παρακαλώ, πείτε μου τι συμβαίνει…” λέει ο σερβιτόρος.

“Αν θες να μάθεις τι συμβαίνει…δοκίμασε τη σούπα” του λέει η κυρία δείχνοντας το πιάτο.

Ο σερβιτόρος καταλαβαίνει ότι η κυρία δεν πρόκειται να κάνει πίσω σ΄αυτό που λέει γιατί έχει πεισμώσει, κι έτσι κάθεται τελικά στο τραπέζι μπροστά στο αχνιστό κιτρινωπό υγρό, και με κάποια έκπληξη της λέει:

“Δεν έχω όμως κουτάλι..”

“Βλέπεις;” του λέει η κυρία, “Βλέπεις; Λείπει το κουτάλι.”

*************************************************************************************************************************************

Τι ωραία που θα ήταν αν αποκτήσουμε τη συνήθεια, τόσο στα μικρά, όσο και στα μεγάλα πράγματα, να μπορούμε να λέμε με τ’ όνομά τους γεγονότα, καταστάσεις και συναισθήματα κατευθείαν, χωρίς περιστροφές, έτσι όπως είναι.

Δεν μιλάω για ακρίβεια, αλλά για ορισμό. Που πάει να πει: ΑΠΟΦΑΣΙΖΩ τι περιλαμβάνει, από που μέχρι που, το περιεχόμενο του θέματος που συζητάμε. Ίσως γι’ αυτό προσπαθώ επίσης, πάντοτε να διευκρινίζω για τι πράγμα ΔΕΝ μιλάω όταν μιλάω για αγάπη.

Δεν εννοώ το να είναι κανείς ερωτευμένος, όταν μιλάω για αγάπη.

Δεν εννοώ το σεξ, όταν μιλάω για αγάπη.

Δεν μιλάω για συναισθήματα που υπάρχουν μόνο μέσα στα βιβλία.

Δεν μιλάω για χαρές φυλαγμένες για λίγους και ξεχωριστούς.

Δεν μιλάω για μεγάλα πράγματα.

Μιλάω για ένα συναίσθημα που μπορεί να βιώσει ο καθένας.

Μιλάω για απλά και γνήσια συναισθήματα.

Μιλάω για εμπειρίες σπουδαίες, που δεν υπερβαίνουν όμως την ανθρώπινη φύση ή τους περιορισμούς της.

Μιλάω για την αγάπη που σημαίνει, απλώς, να θέλεις κάποιον πολύ.

Και λέω να θέλεις όχι με την ετυμολογική έννοια της κτήσης, αλλά με την έννοια που καθημερινά δίνουν σ΄αυτό το ρήμα οι ισπανόφωνες χώρες, όπου το θέλω σημαίνει σ΄αγαπώ.

Εκεί, σπάνια χρησιμοποιούν το σ΄ αγαπώ. Λένε καλύτερα σε θέλω, σε θέλω πολύ, ή σε θέλω πάρα πολύ.

Όμως τι ακριβώς λένε με αυτό το “σε θέλω“¨;

Νομίζω πως εννοούν: Μ΄ενδιαφέρει να είσαι καλά.

Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

Όταν θέλω κάποιον, αντιλαμβάνομαι τη σημασία που έχει για μένα αυτό που κάνει, αυτό που του αρέσει ή αυτό που τον πονάει.

Το σε θέλω σημαίνει, επομένως, νοιάζομαι ΓΙΑ σένα, και το σ΄αγαπώ σημαίνει: νοιάζομαι πάρα πολύ. Τόσο πολύ που καμιά φορά, όταν σ΄αγαπάω, βάζω το να είσαι εσύ καλά πάνω από άλλα πράγματα, τα οποία είναι επίσης σημαντικά για μένα.

Αυτός ο ορισμός (ότι νοιάζομαι ΓΙΑ σένα) δεν μετατρέπει την αγάπη σε κάτι πολύ μεγάλο, ούτε όμως μειώνει την αξία της κάνοντάς την να φαίνεται μια ανοησία…

Θα οδηγήσει, για παράδειγμα, στην πλήρη συνειδητοποίηση δύο γεγονότων: δεν είναι αλήθεια ότι σ΄αγαπάνε εκείνοι που δεν νοιάζονται πολύ για τη ζωή σου, και δεν είναι αλήθεια ότι δεν σ΄αγαπάνε εκείνοι που ζουν εξαρτημένοι απ΄ότι σου συμβαίνει.

Επαναλαμβάνω: αν μ΄αγαπάς πραγματικά, νοιάζεσαι για μένα!

Αυτό σημαίνει, επομένως, – όσο κι αν με πονάει να το παραδεχτώ -, ότι αν δεν νοιάζεσαι ΓΙΑ μένα, είναι γιατί δεν μ΄αγαπάς. Αυτό δεν είναι κακό, δεν λέει κάτι άσχημο για σένα που δεν μ΄αγαπάς, είναι απλώς η πραγματικότητα, έστω κι αν είναι μια θλιβερή πραγματικότητα (όπως λέει και το τραγούδι του Σερράτ: Ποτέ δεν είναι η αλήθεια θλιβερή, απλώς δεν υπάρχει άλλη λύση… Πρέπει μάλλον να καταλάβουμε ότι το θλιβερό είναι αυτό ακριβώς : ότι δεν γίνεται αλλιώς).

Η διαφοροποίηση που κάνω – και που είναι μόνο ποσοτική – ανάμεσα στο θέλω και στο αγαπώ είναι η ίδια που γίνεται με τις περισσότερες τρυφερές εκφράσεις που χρησιμοποιούμε για να ΜΗΝ πούμε Σ΄αγαπώ. Λέμε : μ΄αρέσεις, σε βρίσκω συμπαθητικό, νιώθω για σένα τρυφερότητα, είσαι η έμπνευσή μου, έχω αισθήματα αγάπης για σένα κ.λ.π.

Μπορώ να κάνω ένα σωρό πράγματα για να σου εκφράσω, να σου δείξω, να σου αποδείξω, να επιβεβαιώσω ή να υποστηρίξω ότι σ΄αγαπώ, όμως, μόνο ένα πράγμα μπορώ να κάνω με την αγάπη μου, κι αυτό είναι να Σ΄ΑΓΑΠΩ, να ασχολούμαι μαζί σου, να εκδηλώνω τα συναισθήματά μου όπως τα νιώθω. Και το πως τα αισθάνομαι είναι ο δικός μου τρόπος να σ΄αγαπώ.

Μπορείς να το δεχτείς ή μπορείς να το απορρίψεις, μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει ή μπορείς να το αγνοήσεις παντελώς. Αυτός, όμως, είναι ο τρόπος μου να σ΄αγαπώ, δεν έχω άλλον.

Ο καθένας έχει έναν μόνο τρόπο ν’ αγαπάει : τον δικό του. Αν κάποιος δεν σ΄αγαπάει όπως θα ήθελες να σ΄αγαπήσει, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σ΄αγαπάει με όλη τη δύναμη της ψυχής του….. (Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάϊ, Ο Δρόμος της Συνάντησης, Φύλλα Πορείας ΙΙ)

 

Η απόλυτη ερμηνεία της λέξης ΑΓΑΠΗ

ΖΩΗ

Είναι η ύπαρξη της αγάπης.

Λογική
Είναι η αγάπη που υπολογίζει.

Μελέτη
Είναι η αγάπη που αναλύει.

Επιστήμη
Είναι η αγάπη που ερευνά.

Φιλοσοφία
Είναι η αγάπη που σκέφτεται.

Θρησκεία
Είναι η αγάπη που αναζητάει το Θεό.

Αλήθεια
Είναι η παντοτινή αγάπη .

Ιδανικό
Είναι η αγάπη που ανεβάζει.

Πίστη
Είναι η αγάπη που μεταδίδεται.

Ελπίδα
Είναι η αγάπη που ονειρεύεται.

Καλοσύνη
Είναι η αγάπη που βοηθάει.

Θυσία
Είναι η υπέρτατη αγάπη.

Απάρνηση
Είναι η αγάπη που εγκαταλείφθηκε.

Συμπάθεια
Είναι η αγάπη που χαμογελάει.

Δουλειά
Είναι η αγάπη που “χτίζει”.

Αδιαφορία
Είναι η αγάπη που κρύβεται.

Απελπισία
Είναι η αγάπη που χάνει τον έλεγχο.

Πάθος.
Είναι η αγάπη που χάνει την ισορροπία.

Ζήλια
Είναι η αγάπη που πληγώθηκε.

Υπερηφάνεια
Είναι η αγάπη που τραυματίστηκε.

Πρόκληση
Είναι η αγάπη που υποβαθμίστηκε.

Τέλος το Μίσος, που σίγουρα πιστεύεις ότι είναι το αντίθετο της αγάπης, δεν είναι τίποτα άλλο από την αγάπη που αρρώστησε βαριά!

Η ειρήνη, η χαρά, η απλότητα και η ελπίδα, να μείνουν στην ψυχή σου για όλη σου τη ζωή…

ΑΓΑΠΑ τον εαυτό σου και όλους όσους είναι γύρω σου.
Και να θυμάσαι ότι:
Αγαπώ σημαίνει ζω. Αγαπιέμαι σημαίνει αξίζω.
Αγαπιέμαι και αγαπώ σημαίνει:
ΑΞΙΖΩ ΝΑ ΖΩ!