Γιατί η αυταγάπη είναι τόσο σημαντική

Η αγάπη είναι η ισχυρότερη δύναμη του μαγνήτη σας. Η αγάπη είναι ο τούρμπο καταλύτης για όλα όσα θα θέλατε να επιτύχετε.

Σχεδόν κάθε άνθρωπος νομίζει ότι ξέρει τι είναι αγάπη, αλλά κανείς δεν μπορεί να την περιγράψει. Δοκιμάστε το κι εσείς: Τι είναι αγάπη; Ας υποθέσουμε ότι πρέπει να το εξηγήσετε σε ένα πλάσμα που δεν έχει ιδέα. Βλέπετε ότι δεν είναι και τόσο εύκολο; Μπορείτε να περιγράψετε μια καρέκλα ή ένα τραπέζι, αλλά όχι την αγάπη. Μπορείτε να μιλήσετε για την ύπαρξη της αγάπης, μπορείτε να βρείτε παραλληλισμούς ή να την προσδιορίσετε μέσα από ιστορίες, όπως ακριβώς κάνουν τόσες γενεές καλλιτεχνών και συγγραφέων. Ή μπορείτε να βιώσετε και να νοιώσετε τι δεν είναι αγάπη.  Μέσα από τις εμπειρίες που μαζεύουμε στην πορεία της ζωής μας απεκδυόμαστε -σαν τις στρώσεις ενός κρεμμυδιού -όλες τις πεποιθήσεις που δε συνιστούν αγάπη.

Ο γλύπτης Μιχαλή Άγγελος λέγεται ότι, όταν ρωτήθηκε πως καταφέρνει να πλάθει ένα τόσο τέλειο και παραστατικό γλυπτό λιοντάρι λες και είναι ζωντανό, απάντησε: ¨Πολύ απλά, απομακρύνω ό,τι δε μοιάζει με λιοντάρι”.

Παρόμοια είναι και η ανακάλυψη της αγάπης. Είναι υπαρκτή, δε χρειάζεται να την ψάξετε. Δεν υπάρχει κάτι που μπορείτε να κάνετε για να πετύχετε την αγάπη ή να τη βρείτε. Μοναδικό καθήκον σας είναι να απομακρύνεστε διαρκώς από ό,τι δεν είναι αγάπη. Και όλα τα άλλα έρχονται από μόνα τους.

Ας υποθέσουμε ότι ένας άνθρωπος μέχρι τώρα στη ζωή του είχε την τάση να είναι θύμα. Οι γονείς, οι ερωτικοί σύντροφοι, η ζωή γενικότερα σπάνια του φέρθηκαν καλά. Το άτομο αυτό δεν φταίει σε τίποτα, αλλά από τις παρατηρήσεις και τις εμπειρίες αυτές αρχίζει να νοιώθει ανίσχυρο. Αυτός ο εσωτερικός συναισθηματικός κινηματογράφος τραβάει ανθρώπους που για προσωπικούς τους λόγους βρίσκουν ελκυστικά τέτοιου είδους συναισθήματα:

1. Θύτες…

…επειδή ψυχανεμίζονται εύκολη λεία. Οι θύτες έχουν την τάση να είναι τεμπέληδες. Ακολουθούν την πιο εύκολη οδό και το ανήμπορο θύμα γίνεται έρμαιο στα χέρια τους. Όποιος υπήρξε κάποτε θύμα και κατάφερε να βρει τη δύναμή του- για παράδειγμα με τη βοήθεια μιας επικοδομητικής συζήτησης – ξέρει ότι ο θύτης ξεκινά να αναζητεί γύρω του την ευκολότερη λεία…

2. Άλλα θύματα…

…επειδή υπάρχει αμοιβαία κατανόηση και νοιώθουν ασφάλεια. Όλοι μας ψάχνουμε την αγάπη, και το να νοιώθουμε ότι κάποιος μας καταλαβαίνει, μας μεταδίδει ένα αίσθημα οικειότητας.

3. “Καλοθελητές” και παρηγορήτρες…

…και εκείνους που αισθάνονται καλύτερα όταν βλέπουν πόσο χάλια είναι ένα θύμα. Οι “καλοθελητές” ζουν όταν οι άλλοι δεν τα πάνε καλά, διαφορετικά θα έμεναν χωρίς δουλειά. Ναι, ορισμένοι είναι πράγματι καλοπροαίρετοι, αλλά άλλοι νοιώθουν ένα αίσθημα ανωτερότητας ή ακόμα και χαράς : “Όταν βλέπω ότι ο τάδε δεν είναι πολύ καλά, χαίρομαι που εγώ έχω τόσο λίγα προβλήματα”.

Κανένα από αυτά τα άτομα που προσελκύονται από το “θύμα” δεν είναι σε θέση να το βοηθήσει πραγματικά να απεκδυθεί αυτό το ρόλο. Αλλά από τη στιγμή που κάποιος συνειδητοποιήσει ποια είναι η αιτία της έλξης του μαγνήτη του, γίνεται παρατηρητής. Κι αν ξέρει πως αποδυναμώνεται η αιτία, τότε το θύμα γεμίζει με δύναμη και αποφασιστικότητα. Η αγάπη για τον εαυτό μας και για τη ζωή μας είναι το κλειδί αυτής της μεταβολής.

Απόσπασμα από το βιβλίο Το Μυστικό Του Μαγνήτη Της Καρδιάς του Ruediger Schache

Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα

Εύχομαι ο Αναστημένος Κύριος να χαρίζει σε όλους μας αγάπη, υγεία, ευτυχία, ευημερία και αφθονία σε όλους τους τομείς της ζωής μας!

Το προφανές δεν είναι πάντοτε η κατάλληλη αντίδραση

Επισκέπτεται κάποιος έναν σοφό και του λέει:

“Θέλω να μου διδάξεις τη σοφία σου, θέλω να γίνω σοφός. Θέλω κάθε στιγμή να μπορώ να παίρνω τη σωστή απόφαση. Τι πρέπει να κάνω για να ξέρω ποια είναι η κατάλληλη αντίδραση σε κάθε κατάσταση;”

Τότε, του λέει ο σοφός:

“Αντί να σου απαντήσω σ’ αυτό που ρωτάς, θα σου κάνω μια ερώτηση: Βγαίνουν από μια καμινάδα δύο άντρες. Το πρόσωπο του ενός είναι μουντζουρωμένο, του άλλου το πρόσωπο είναι καθαρό. Ποιός από τους δύο θα πάει να πλύνει το πρόσωπό του;”

“Ε, καλά, είναι ολοφάνερο” λέει ο άντρας, “θα πάει να πλυθεί εκείνος που το πρόσωπό του είναι βρώμικο”.

Και ο σοφός απαντάει:

“Το προφανές δεν είναι πάντοτε η κατάλληλη αντίδραση. Πήγαινε και ξανασκέψου το.”

Φεύγει ο άντρας, συλλογίζεται επί δεκαπέντε μέρες κι επιστρέφει ικανοποιημένος για να πει στον σοφό:

“Τι ανόητος που ήμουν! Τώρα κατάλαβα: θα πάει να πλυθεί αυτός που το πρόσωπό του είναι καθαρό. Γιατί αυτός που έχει καθαρό πρόσωπο βλέπει ότι το πρόσωπο του άλλου είναι βρώμικο, οπότε σκέφτεται ότι και το δικό του θα είναι βρώμικο. Γι’ αυτό θα πάει να το πλύνει. Αντίθετα, αυτός που έχει βρώμικο πρόσωπο, βλέπει ότι το πρόσωπο του άλλου είναι καθαρό και θεωρεί πως και το δικό του πρέπει να είναι καθαρό. Γι’ αυτό δεν θα πάει να πλυθεί.”

“Πολύ ωραία” σχολιάζει ο σοφός, “ωστόσο, η εξυπνάδα και η λογική δεν μπορούν πάντοτε να σου δώσουν μια συνετή απάντηση σχετικά με κάποια κατάσταση. Πήγαινε και ξανασκέψου το.”

Φεύγει ο άντρας και πηγαίνει στο σπίτι του για να σκεφτεί. Αφού περνούν άλλες δεκαπέντες μέρες, επιστρέφει και λέει στον σοφό:

“Τώρα ξέρω! Και οι δύο θα πλύνουν τα πρόσωπά τους.Αυτός που έχει καθαρό πρόσωπο, βλέποντας ότι το πρόσωπο του άλλου είναι βρώμικο, νομίζει ότι και το δικό του είναι βρώμικο και γι’ αυτό πάει να πλυθεί. Από την άλλη, αυτός που έχει βρώμικο πρόσωπο, βλέποντας τον άλλο να πλένει το πρόσωπό του θα σκεφτεί ότι και το δικό του το πρόσωπο είναι βρώμικο, οπότε θα πάει κι αυτός να πλυθεί”

Ο σοφός κάνει μια παύση και μετά προσθέτει:

“Η αναλογία και η αντιστοιχία δεν σε βοηθάνε πάντοτε να φτάσεις στην σωστή απάντηση”

“Δεν καταλαβαίνω” λέει ο άντρας.

Ο σοφός τον κοιτάζει καλοσυνάτα και του λέει:

“Πως γίνεται να κατεβούν δύο άντρες από την καμινάδα και ο ένας να βγει με βρώμικο πρόσωπο ενώ ο άλλος με το πρόσωπο καθαρό;”

**************************************************************************************************************************************************************

Τις περισσότερες φορές, για να βρεις τη σωστή απάντηση το μόνο που χρειάζεται είναι κοινή λογική. Είναι η κοινή λογική που, χωρίς αμφιβολία, μας φωνάζει από το εσωτερικό μας εγώ που είναι πιο σοφό: “χρησιμοποίησε ό,τι έχεις για να ενισχύσεις τη δυνατότητά σου να φτάσεις εκεί που θέλεις!”

Όλα αυτά που έχουμε στη διάθεσή μας, ονομάζονται βοηθήματα.

΄Οπως η ροή ενός ποταμού ακολουθεί την κοίτη πάνω στην οποία κυλάει το ποτάμι, έτσι η πορεία μιας ζωής είναι ο δρόμος απ΄όπου περνάει αυτή η ζωή . Από αυτήν την άποψη, κάθε μέσο που σου επιτρέπει να ξαναπάρεις τον δρόμο, να ανακτήσεις την πορεία σου, να ξαναβρείς το μονοπάτι ή να βρεις νέες διεξόδους μπροστά στις καταστάσεις που έχεις να αντιμετωπίσεις, είναι βοήθημα.

Στη ζωή μας συναντάμε εμπόδια που δυσκολεύουν την πορεία μας. Αν θέλει κανείς να προχωρήσει, πρέπει να καθαρίσει τον δρόμο για να συνεχίσει ή να βρει άλλον δρόμο ν’ ακολουθήσει. Είναι ενδιαφέρον ότι ο όρος “recurso” (βοήθημα, μέσο επίτευξης σκοπού), συνδέεται ετυμολογικά με το ρήμα “recurrir” (καταφεύγω), ένας συσχετισμός που, στην πραγματικότητα, πολλοί δεν θα τον έκαναν εύκολα.

Το βοήθημα είναι ένα εσωτερικό ή εξωτερικό στοιχείο στο οποίο καταφεύγουμε. Πρέπει να ανασύρεις από την παρακαταθήκη σου το εργαλείο που έχεις φυλαγμένο για να πετύχεις ένα συγκεκριμένο στόχο, που μπορεί να είναι να απολαύσεις κάτι, να βρεις τη λύση σε μια δυσκολία, να ξεπεράσεις ένα εμπόδιο, να αντιμετωπίσεις μια κατάσταση, να λύσεις ένα πρόβλημα.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάϊ Ο Δρόμος της Αυτοεξάρτησης Φύλλα Πορείας Ι

Η πραγματική πρόκληση της αγάπης είναι να διατηρούμε την προσωπική μας αξιοπρέπεια χωρίς να παραβιάζουμε την αξιοπρέπεια των άλλων

Ό,τι πολυτιμότερο έχουμε είναι η προσωπική μας αξιοπρέπεια. Όταν την χάσουμε, δε μας μένει τίποτα. Καθώς όλοι έχουμε αξία και όλοι είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας, είναι γελοίο να μετράμε την αξία ενός ατόμου συγκρίνοντάς τη με την αξία κάποιου άλλου. Οι άνθρωποι που αποτιμούν την αξία των άλλων βάσει της οικονομικής τους επιφάνειας, της εργασίας τους ή του τρόπου ζωής που επιλέγουν, θέτουν υπό αμφισβήτηση τη δική τους νοημοσύνη και ευαισθησία.

Εφόσον είμαστε όλοι ίσοι στα μάτια του Θεού, ποιος δικαιούται να χρίσει τον εαυτό του ανώτερο δικαστή; Παγιδευόμαστε σ΄αυτή τη θλιβερή νοοτροπία μόνο όταν επιτρέπουμε στους άλλους να γίνουν εκτιμητές της δικής μας αξίας. Όσο εμείς πιστεύουμε στον εαυτό μας και διατηρούμε τον αυτοσεβασμό, την περηφάνια και την αίσθηση του χιούμορ μας, δεν κινδυνεύουμε από τέτοιους εισβολείς.

Το να υποτιμούμε τους άλλους για να φανούμε εμείς πιο σημαντικοί είναι ένδειξη της δικής μας αδυναμίας. Γινόμαστε περισσότερο άξιοι συμπόνοιας παρά περιφρόνησης, γιατί στην πραγματικότητα αποκαλύπτουμε την απελπισμένη μας ανάγκη να αγαπηθούμε.

Το να συμπεριφέρεσαι με αξιοπρέπεια δεν είναι τίποτα περισσότερο από το να επιτρέπεις στους άλλους να είναι ελεύθερα ο εαυτός τους. (Sol Chaneles)

Απόσπασμα από το βιβλίο Γεννημένοι να αγαπάμε Στοχασμοί για την Αγάπη του Leo Buscaglia

Ο ψαράς και η χαμένη ευκαιρία του Χόρχε Μπουκάϊ

Ένας ψαράς κατεβαίνει κάθε νύχτα στην παραλία  για να ρίξει τα δίχτυα του. Ξέρει πως όταν βγαίνει ο ήλιος έρχονται τα ψάρια στην παραλία για να φάνε αχιβάδες, γι΄αυτό πάντα ρίχνει τα δίχτυα του πριν ξημερώσει.

Έχει ένα καλυβάκι στην παραλία και κατεβαίνει μες τη νύχτα με τα δίχτυα στον ώμο. Με τα πόδια γυμνά και τα δίχτυα μισοαπλωμένα, μπαίνει στη θάλασσα.

Αυτή τη νύχτα, για την οποία μας μιλάει η ιστορία, όπως πάει να μπει στο νερό, αισθάνεται το πόδι του να χτυπάει πάνω σε κάτι πολύ σκληρό στον πάτο της θάλασσας. Το πασπατεύει και βλέπει πως είναι  πράγματι κάτι σκληρό, σαν πέτρες, τυλιγμένες σε μια σακούλα.

Εκνευρίζεται και μουρμουρίζει : ¨Ποιός ηλίθιος πετάει τέτοια πράγματα στην παραλία…” Και αμέσως διορθώνει : “Στη δική μου παραλία.

“Κι εγώ, έτσι απρόσεκτος που είμαι, κάθε φορά που θα μπαίνω στο νερό, θα σκοντάφτω πάνω στις πέτρες….” Αφήνει λοιπόν κάτω τα δίχτυα, σκύβει, πιάνει τη σακούλα και τη βγάζει από το νερό. Την αφήνει στην ακροθαλασσιά, και ξαναμπαίνει με τα δίχτυα στο νερό. Είναι θεοσκότεινα…΄Ισως γι΄αυτό, όπως βγαίνει πάλι από τη θάλασσα, πάλι σκοντάφτει πάνω στη σακκούλα που είναι τώρα έξω, στην παραλία.

Ο ψαράς σκέφτεται:”Δεν είμαι στα καλά μου”. Βγάζει λοιπόν το σουγιά του, ανοίγει τη σακούλα και ψαχουλεύει. Έχει κάμποσες πέτρες, μεγάλες σαν πορτοκάλια, βαριές και στρογγυλεμένες. Ο ψαράς ξανασκέφτεται “μα ποιός είναι αυτός ο ηλίθιος που τυλίγει πέτρες και τις πετάει στο νερό…” Ενστικτωδώς, παίρνει μία, τη ζυγίζει στο χέρι του και την πετάει στη θάλασσα.

Μόλις λίγα δευτερόλεπτα μετά ακούει τον θόρυβο της πέτρας που βουλιάζει στα βαθιά. Πλουπ!

Βάζει το χέρι του στη σακούλα, παίρνει άλλη μια πέτρα και την πετάει στο νερό. Ακούει ξανά το πλουπ!

Αυτή την πετάει από την άλλη μεριά, πλαφ! Μετά, αρχίζει να τις εκσφενδονίζει δύο δύο και ακούει πλουπ -πλουπ! Ύστερα προσπαθεί να τις ρίξει πιο μακριά, και με γυρισμένη την πλάτη, και με όλη του τη δύναμη, πλουπ – πλαφ!….

Διασκεδάζει…ακούει τους διαφορετικούς ήχους, πετάει πέτρες, υπολογίζει το χρόνο που κάνουν να πέσουν στο νερό, και δοκιμάζει…πότε με δύο, πότε με μία, και με κλειστά μάτια τώρα, και με τρεις μαζί…και συνεχίζει να πετάει τις πέτρες στη θάλασσα.

Μέχρι που αρχίζει να βγαίνει ο ήλιος.

Ο ψαράς ψαχουλεύει και βρίσκει μονάχα μία πέτρα μέσα στη σακούλα.

Ετοιμάζεται λοιπόν να την πετάξει πιο μακριά από τις άλλες, γιατί είναι η τελευταία κι εχει ήδη βγει ο ήλιος.

Και όπως τεντώνει το χέρι του προς τα πίσω για να την πετάξει με όλη του τη δύναμη, αρχίζει να φωτίζει ο ήλιος και βλέπει στην πέτρα μια χρυσαφένια μεταλλική λάμψη που του τραβάει την προσοχή.

Ο ψαράς συγκρατεί την παρόρμηση να πετάξει την πέτρα και την κοιτάζει προσεκτικά. Η πέτρα αντανακλά τον ήλιο μέσα από τη βρομιά που την καλύπτει. Την τρίβει ο ψαράς λες κι είναι μήλο πάνω στα ρούχα του, και η πέτρα αρχίζει να λάμπει ακόμη πιο πολύ. Έκπληκτος, τη χτυπάει ελαφρά και αντιλαμβάνεται ότι είναι από μέταλλο. Αρχίζει τότε να την τρίβει και να την καθαρίζει με άμμο και με το πουκάμισό του, και συνειδητοποιεί πως η πέτρα είναι από καθαρό χρυσάφι. Μια πέτρα από ατόφιο χρυσάφι σε μέγεθος πορτοκαλιού! Η χαρά του σβήνει, όμως, μόλις σκέφτεται ότι η πέτρα αυτή είναι σίγουρα ίδια με όλες τις άλλες που πέταξε στη θάλασσα.

Και σκέφτεται: “Τι χαζός που ήμουνα!

Είχε στα χέρια του μια σακούλα γεμάτη πέτρες από χρυσό και τις πετούσε στη θάλασσα γιατί του άρεσε να ακούει τον ηλίθιο θόρυβο που έκαναν όταν έπεφταν στο νερό…Αρχίζει τότε να οδύρεται, να κλαίει και να θρηνεί…να λυπάται για τις χαμένες πέτρες…Και να σκέφτεται πως είναι άτυχος, ένας δυστυχισμένος άνθρωπος…είναι τρελλός, είναι ηλίθιος…

Μετά σκέφτεται…Αν έμπαινε στη θάλασσα, αν κατάφερνε να βρει μια στολή δύτη και βούταγε στα βαθιά, αν ήταν μέρα, αν είχε τον εξοπλισμό που έχουν οι δύτες για να ψάξει…Κι όλο κλαίει γοερά και οδύρεται….

Ο ήλιος έχει πια ανατείλει.

Και ξαφνικά συνειδητοποιεί πως έχει ακόμη την πέτρα…συνειδητοποιεί πως ο ήλιος θα μπορούσε να είχε αργήσει ένα δευτερόλεπτο ακόμη, ή εκείνος θα μπορούσε να είχε ρίξει την πέτρα πιο γρήγορα, και τότε δεν θα είχε μάθει ποτέ για τον θησαυρό που έχει τώρα στα χέρια του.

Αντιλαμβάνεται τελικά ότι κατέχει έναν θησαυρό, κι ότι ο θησαυρός αυτός είναι από μόνος του μια τεράστια περιουσία για έναν φτωχό ψαρά όπως εκείνος.

Αντιλαμβάνεται πόσο τυχερός είναι που μπορεί να κρατήσει τον θησαυρό που έχει ακόμα στα χέρια του.

*****************************************************************************************************************************************************************

Μακάρι να μπορούσαμε να είμαστε πάντοτε τόσο σοφοί ώστε να μην κλαίμε για τις πέτρες, τις ευκαιρίες, που απροετοίμαστοι ίσως τις πετάξαμε, τις χαραμίσαμε, τα πράγματα εκείνα που έφερε η θάλασσα και τα πήρε μετά…Μακάρι να είμαστε έτοιμοι να δούμε τη λάμψη στις πέτρες που έχουμε στα χέρια μας, και να μπορούμε να τις χαιρόμαστε για την υπόλοιπη ζωή μας.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάϊ Ο Δρόμος των Δακρύων Φύλλα Πορείας ΙΙΙ