45 μαθήματα ζωής

1. H ζωή δεν είναι δίκαιη, αλλά ακόμα κι έτσι είν’ ωραία.

2. Όταν αμφιβάλλεις για κάτι, απλά κάνε το επόμενο μικρό βήμα.

3. H ζωή είναι πολύ μικρή για να χάνεις χρόνο μισώντας τον  οποιονδήποτε.

4. Αν αρρωστήσεις, δε θα σε κοιτάξει η δουλειά σου. Θα σε κοιτάξουν οι φίλοι και η οικογένειά σου. Μη τους χάσεις.

5. Πλήρωνε τις πιστωτικές σου κάθε μήνα.

6. Δε χρειάζεται να υπερισχύεις σε κάθε διαφωνία. Συμφώνησε ότι διαφωνείς.

7. Κλάψε παρέα με κάποιον. Είναι πιο εύκολο να συνέλθεις απ’ ό,τι αν κλαις μόνος.

8. Δεν πειράζει να θυμώνεις με τον Θεό. Το αντέχει.

9. Βάζε στην άκρη για τη σύνταξή σου, από τον πρώτο σου μισθό.

10. Απέναντι στη σοκολάτα κάθε αντίσταση είναι μάταιη.

11. Συμφιλιώσου με το παρελθόν σου, για να μη σου καταστρέφει το παρόν.

12. Δεν πειράζει να σε δουν τα παιδιά σου να κλαις.

13. Μη συγκρίνεις τη ζωή σου με των άλλων. Δεν έχεις ιδέα τι σημαίνει το δικό τους το ταξίδι.

14. Αν μια σχέση πρέπει να διατηρείται μυστική, τότε δεν πρέπει να τη διατηρείς εσύ.

15. Τα πάντα μπορεί να αλλάξουν μ’ ένα ανοιγόκλεισμα των ματιών…Αλλά μην ανησυχείς. Ο Θεός δεν τρεμοπαίζει τα  βλέφαρά του.

16. Πάρε μια βαθιά ανάσα. Ηρεμεί το μυαλό.

17. Ξεφορτώσου ό,τι δεν είναι χρήσιμο, όμορφο ή ευχάριστο.

18. Ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει όντως πιο δυνατό.

19. Ποτέ δεν είναι αργά για  να έχεις μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία. Αλλά τη δεύτερη φορά εξαρτάται από σένα.

20. Όταν είναι να κυνηγήσεις αυτά που αγαπάς στη ζωή, μην πεις ποτέ όχι.

21. Άναψε τα κεριά, στρώσε τα καλά σεντόνια, φόρεσε τα ακριβά εσώρουχα. Μην τα φυλάς για ειδικές περιπτώσεις.    Κάθε μέρα είναι ειδική περίπτωση.

22. Προετοιμάσου για όλα. Και μετά ακολούθησε το ρεύμα.

23. Γίνε εκκεντρικός τώρα. Μην περιμένεις να πάρεις σύνταξη για να ντυθείς στα μοβ!

24. Το σημαντικότερο όργανο του σεξ είναι το μυαλό.

25. Κανείς δεν είναι υπεύθυνος για την ευτυχία σου παρά μόνο εσύ.

26. Σε κάθε αποκαλούμενη “καταστροφή” σκέψου: “Σε 5 χρόνια, θα έχει καμία σημασία;”.

27. Να επιλέγεις πάντα τη ζωή.

28. Συγχώρησε σε όλους τα πάντα.

29. Το τι πιστεύουν οι άλλοι για σένα δεν είναι δική σου δουλειά.

30. Ο χρόνος θεραπεύει σχεδόν τα πάντα. Δώσε χρόνο στο χρόνο.

31. Όσο καλή ή κακή κι αν είναι μια κατάσταση, θα αλλάξει.

32. Μην παίρνεις τόσο τον εαυτό σου στα σοβαρά. Κανείς άλλος δεν το κάνει.

33. Πίστευε στα θαύματα.

34. Ο Θεός σ’ αγαπάει επειδή είσαι αυτός που είσαι, όχι για κάτι που έκανες ή δεν έκανες.

35. Μην παρακολουθείς τη ζωή. Βγες μπροστά και εκμεταλλεύσου την πλήρως τώρα.

36. Το να γερνάς είναι καλύτερο από την εναλλακτική λύση: να πεθαίνεις νέος.

37. Τα παιδιά σου θα ζήσουν μόνο μια φορά τα παιδικά τους χρόνια.

38. Το μόνο που έχει σημασία τελικά είναι ό,τι αγάπησες.

39. Βγες έξω κάθε μέρα. Τα θαύματα παραμονεύουν παντού.

40. Αν βάζαμε τα προβλήματά μας δίπλα στων άλλων, θα τα παίρναμε αμέσως πίσω.

41. Η ζήλια είναι χάσιμο χρόνου. Έχεις ήδη όλα όσα χρειάζεσαι.

42. Τα καλύτερα έπονται.

43. Ό,τι διάθεση και να έχεις, σήκω, ντύσου και πήγαινε εκεί που έχεις να πας.

44. Ενέδωσε.

45. Η ζωή δεν είναι τυλιγμένη με κορδέλα, δεν παύει όμως να είναι δώρο.”

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε από μια κυρία 90 ετών σήμερα, τη Regina Brett, πρώην δημοσιογράφο στο Κλίβελαντ του Οχάιο.

«Για να γιορτάσω τα γενέθλιά μου, έγραψα κάποτε στη στήλη μου στην εφημερίδα, τα 45 πράγματα που μου έμαθε η ζωή. Ήταν το πιο πετυχημένο άρθρο που έγραψα ποτέ»

smile 45

Έτσι είναι; (Ιστορίες Ζεν)

Ένα όμορφο κορίτσι στο χωριό ήταν έγκυος. Οι θυμωμένοι γονείς της απαίτησαν να μάθουν ποιος ήταν ο πατέρας. Στην αρχή αντιστεκόταν να ομολογήσει, το ανήσυχο και ντροπιασμένο κορίτσι, και τελικά είπε πως ήταν ο Hakuin, ο δάσκαλος Ζεν που μέχρι τότε όλοι τον σέβονταν γιατί ζούσε μια αγνή ζωή.

Όταν οι εξαγριωμένοι γονείς αντιμετώπισαν τον Hakuin με την κατηγόρια της κόρης τους αυτός απλά απάντησε: «Έτσι είναι;» Όταν το παιδί γεννήθηκε, οι γονείς το πήγαν στον Hakuin, ο οποίος τώρα θεωρούνταν παρίας από όλο το χωριό. Απαίτησαν ότι έπρεπε να φροντίσει το παιδί αφού ήταν ευθύνη του. «Έτσι είναι;» είπε ο Hakuin ήρεμα καθώς δεχόταν το παιδί.

Για πολλούς μήνες το φρόντιζε πολύ καλά μέχρι που το κορίτσι δεν μπορούσε άλλο ν’ αντέξει το ψέμα που είχε πει. Ομολόγησε ότι ο πραγματικός πατέρας του παιδιού ήταν ένας νεαρός άντρας από το χωριό από τον οποίο προσπάθησε να προφυλαχθεί.

Οι γονείς πήγαν κατευθείαν στον Hakuin να δουν αν θα τους επέστρεφε το παιδί. Με πολλές απολογίες του εξήγησαν τι είχε γίνει. «Έτσι είναι;» είπε ο Hakuin όπως τους έδινε το παιδί…

***********************************************************************************************************************

«Ότι χρειάζεται να μάθεις σου αποκαλύπτεται», αυτός είναι ένας από τους συμπαντικούς νόμους που μας επηρεάζει όλους. Κανείς μας δεν αποτελεί εξαίρεση… Το ίδιο γεγονός έχει πολλές εκδοχές, τόσες,  όσες και τα άτομα τα οποία εμπλέκονται σε αυτό, είτε ως πρωταγωνιστές είτε ως παρατηρητές.

Αν παίζουμε το ρόλο του θύματος, θα βρίσκουμε πάντα κάποιον θύτη. Ο Hakuin, το γνώριζε πολύ καλά αυτό και επέλεξε να  απαντά σε κάθε κατηγορία που εξαπέλυαν εναντίον του: «Έτσι είναι;».

Όλοι μας έχουμε μέσα στο μυαλό μας, έναν συναγερμό κατηγόριας και όταν κάποιος με αυτά που πει ή κάνει μας τον πατήσει, τότε κλείνουμε τα αυτιά μας και αντιδρούμε αρνητικά απέναντι στον άλλον.

Όλοι μας έχουμε συγκεκριμένους νοητικούς διαδρόμους για να λύσουμε το κάθε πρόβλημα. Η επιτυχία στην επίλυσή του είναι να δούμε καθαρά το γεγονός, αποστασιοποιημένο από τους νευροσυσχετισμούς που έχουμε κάνει σε παρόμοια γεγονότα κατά τη διάρκεια της ζωής μας.

Η σωστή αντιμετώπιση σε μια τέτοια περίπτωση είναι να επιλέξουμε με ποιό τρόπο θα αντιδράσουμε στο ερέθισμα που μας στέλνει ο άλλος. Την ώρα που «φουντώνουμε» χρειάζεται να σκεφτούμε : «τι άλλες επιλογές έχω;» Γιατί ΠΑΝΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΕΠΙΛΟΓΕΣ !!!

O Φοίνικας και η πέτρα (Παραμύθι από την Αφρική)

Ήταν κάποτε ένας κακός άνθρωπος που τον έλεγαν Μπεν Σάντοκ. Η σκοτεινιασμένη του ψυχή δεν μπορούσε να χαρεί το καλό και το όμορφο. Οι σκέψεις, τα συναισθήματα και οι πράξεις του κινούνταν σε τόσο σκοτεινές περιοχές, που οτιδήποτε ήταν όμορφο και υγιές δεν μπορούσε να το αντέξει. Μοναδική του χαρά ήταν το να καταστρέφει.

Κάποια μέρα περπατούσε σε μια όαση, όταν το κακό βλέμμα του έπεσε πάνω σ’ ένα τρυφερό φοινικόδεντρο, που ήταν ακόμη μικρό σε ηλικία και χαιρόταν που μεγάλωνε. Χαρούμενο κουνούσε τα φύλλα του με τον αέρα και απολάμβανε την ύπαρξή του.

Ο Μπεν Σάντοκ πήρε μια βαριά πέτρα και την έβαλε ακριβώς πάνω στην τρυφερή κορφή του νεαρού δέντρου και μετά συνέχισε το δρόμο του μ’ ένα απαίσιο γέλιο.

Το φοινικόδεντρο στην αρχή έδειξε ότι βρίσκεται κάτω από δυνατή πίεση. Μετά τινάχτηκε κι έσκυψε προς όλες τις πλευρές, προσπαθώντας να ρίξει από πάνω του την πέτρα. Όμως παρ’ όλες του τις προσπάθειες δεν μπόρεσε να τα καταφέρει, η πέτρα ήταν με πολλή δύναμη πιεσμένη πάνω στην κορφή του.

Ο νεαρός φοίνικας ηρέμησε και αποτραβήχτηκε στον εαυτό του. Για μερικές ημέρες και νύχτες ένοιωθε σαν σε όνειρο. Μετά άρχισε να συγκεντρώνει αργά τις δυνάμεις του. Βύθισε βαθιά στη γη τις ρίζες του και ύψωσε την κορφή του προς τον ουρανό για να μπορέσει να κρατήσει την ισορροπία του. Μ’ αυτό τον τρόπο οι ρίζες του έφτασαν στο βάθος της γης, σε υπόγεια νερά, που το δυνάμωσαν.

Με το φως του ήλιου μεγάλωνε η δύναμή του κι έτσι, έγινε ένα πραγματικά επιβλητικό δέντρο.

Ύστερα από χρόνια, ξαναπέρασε απ’ την όαση ο Μπεν Σάντοκ για να χαρεί το έργο του. Φανταζόταν το ανάπηρο φυτό και γελούσε χαιρέκακα.`Αδικα όμως γύριζε μέσα στην όαση, ψάχνοντας για ένα κατεστραμμένο δεντράκι. Και τότε, ο ωραιότερος φοίνικας της όασης, έσκυψε την κορφή του, του έδειξε την πέτρα που ήταν μέσα στην καρδιά του και είπε με ήπια φωνή:

“Σ’ ευχαριστώ Μπεν Σάντοκ, το βάρος που έβαλες επάνω μου με έκανε δυνατό”.

**************************************************************************************************************

Κάτι μεγάλο μπορεί να αποκτηθεί μόνο με μία μεγάλη εστίαση. Ο φοίνικας ΕΠΕΛΕΞΕ να μην «παραδοθεί» στη «μοίρα» που του επέβαλλε ο Μπεν Σάντοκ. Εστιάστηκε στον εαυτό του, προσπάθησε να «ζήσει» το όνειρό του που ήταν να μεγαλώσει και να γίνει ένα δυνατό δέντρο, το όνειρο τον βοήθησε να ξεπεράσει το εμπόδιο –την πέτρα. Στον φοίνικα γεννήθηκε η ανάγκη για επιβίωση και θέριεψε κάτω από αντίξοες συνθήκες, το αποτέλεσμα ήταν θεαματικό.

Υπάρχουν καθημερινά στη ζωή μας πολλοί άνθρωποι σαν τον Μπεν Σάντοκ, που ηδονίζονται βάζοντας «ανυπέρβλητα» εμπόδια στους συνανθρώπους τους και απολαμβάνουν το «θέαμα», όμως αυτό δεν σταματάει εκείνους που πιστεύουν στον εαυτό τους.

Χρειάζεται να υπερβούμε τους περιορισμούς μας και να βιώσουμε τη δύναμή μας. Κανένα πρόβλημα στον κόσμο δεν μπορεί να επιλυθεί, όταν το αντιμετωπίζει κανείς στο επίπεδο του ίδιου του προβλήματος.

Το ποτάμι της ζωής ρέει ανάμεσα στις όχθες της ευτυχίας και της δυστυχίας και όλοι πέφτουμε επάνω και στις δύο. Όταν αποδεχθούμε όλες τις αντιφάσεις της ζωής, όταν θα πλέουμε αβίαστα ανάμεσα στις όχθες της ευχαρίστησης και του πόνου, βιώνοντας και τα δύο χωρίς να παγιδευόμαστε από αυτά, τότε θα έχουμε βρει την ελευθερία, την ελευθερία να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα και τις επιθυμίες μας, τότε θα μπορούμε να υπερνικήσουμε κάθε εμπόδιο που θα βρίσκεται στο δρόμο μας.

Published in: on April 24, 2010 at 10:41 pm  Comments (1)  

Τα μπισκότα και ο χρόνος που δεν γυρίζει πίσω..

Μια νεαρή κυρία περίμενε την πτήση της στην αίθουσα αναμονής ενός μεγάλου αερολιμένα.

Επειδή έπρεπε να περιμένει πολλές ώρες, αποφάσισε να αγοράσει ένα βιβλίο για να περάσει η ώρα. Αγόρασε επίσης κι ένα πακέτο μπισκότα.

Κάθισε σε μια πολυθρόνα, στην αίθουσα VIP του αερολιμένα, για να διαβάσει με ησυχία. Δίπλα από την πολυθρόνα βάζει τα μπισκότα της, ενώ ένας άνδρας που κάθισε στο διπλανό κάθισμα, άνοιξε το περιοδικό του και άρχισε να διαβάζει.
Όταν πήρε το πρώτο μπισκότο, ο άνδρας πήρε κι αυτός άλλο ένα.  Αισθάνθηκε ενοχλημένη αλλά δεν είπε τίποτα. Σκέφτηκε:
“Τι νεύρα έχω! Εάν ήμουν σε κατάλληλη διάθεση θα τον χτυπούσα που τόλμησε!”
Για κάθε μπισκότο που έπαιρνε, ο άνδρας έπαιρνε κι αυτός άλλο ένα.
Αυτό την εξαγρίωνε αλλά δεν θέλησε να κάνει σκηνή.
Όταν έμεινε μόνο ένα μπισκότο, σκέφτηκε:
“Ααα… Τι θα κάνει αυτός ο καταχραστής τώρα;”
Τότε, ο άνδρας, παίρνει το τελευταίο μπισκότο, το κόβει στη μέση, δίνοντας της το ένα μισό. Ααα! Αυτό ήταν πάρα πολύ..  Ήταν πολύ πάρα πολύ θυμωμένη τώρα!

Σε μια στιγμή, πήρε το βιβλίο της, τα πράγματά της και όρμησε στην αίθουσα επιβίβασης. Όταν κάθισε στο κάθισμά της, μέσα στο αεροπλάνο, έψαξε την τσάντα της για να πάρει τα γυαλιά της, και, προς μεγάλη της έκπληξη, το πακέτο με τα μπισκότα της ήταν εκεί, άθικτο, κλειστό!
Αισθάνθηκε τόσο ντροπιασμένη!! Συνειδητοποίησε ότι έκανε λάθος
Είχε ξεχάσει ότι τα μπισκότα της δεν τα είχε βγάλει από την τσάντα της.

Ο άνδρας είχε μοιραστεί τα μπισκότα του μ’ αυτήν, χωρίς κανένα συναίσθημα θυμού ή πίκρας…. ενώ αυτή ήταν πολύ θυμωμένη, σκεπτόμενη ότι μοιραζόταν τα μπισκότα της μ’ αυτόν.  Και τώρα δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να εξηγήσει… ούτε να ζητήσει συγγνώμη…
Υπάρχουν 4 πράγματα που δεν μπορείτε να ανακτήσετε:
Η πέτρα… αφού ριχθεί!
Η λέξη… αφού ειπωθεί!
Η ευκαιρίααφού χαθεί!
Ο χρόνος… αφού περάσει!

Published in: on April 23, 2010 at 4:47 pm  Leave a Comment  

Θλίψη και Οργή

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό…μια πανέμορφη λίμνη.

Ήταν μια λίμνη με νερά κρυστάλλινα και καθαρά όπου κολυμπούσαν ψάρια όλων των χρωμάτων, κι όπου όλες οι αποχρώσεις του πράσινου λαμπύριζαν διαρκώς…

Ως εκείνη τη μαγική και διάφανη λίμνη έφτασαν η Θλίψη και η Οργή για να κάνουν μπάνιο παρέα.

Και οι δύο έβγαλαν τα ρούχα τους και γυμνές, μπήκαν στη λίμνη.

Η Οργή, που βιαζόταν (όπως συμβαίνει πάντα στην οργή χωρίς να ξέρει «γιατί» ), έκανε μπάνιο στα γρήγορα, κι ακόμα πιο γρήγορα, βγήκε από το νερό…

Αλλά η οργή είναι τυφλή και δεν βλέπει ξεκάθαρα την πραγματικότητα. Έτσι, γυμνή και καθαρή, φόρεσε βγαίνοντας από το νερό το πρώτο ρούχο που βρήκε…

Και συνέβη εκείνο το ρούχο να μην είναι το δικό της, αλλά της θλίψης…

Κι έτσι, ντυμένη θλίψη, η Οργή έφυγε….

Πολύ ήρεμη, πολύ γαλήνια, διατεθειμένη όπως πάντα να παραμείνει σε όποιο μέρος βρίσκεται, η Θλίψη τελείωσε το μπάνιο της και – χωρίς καμιά βιασύνη – ή καλύτερα χωρίς συναίσθηση του χρόνου που περνάει, τεμπέλικα και αργά, βγήκε από τη λίμνη.

Στην όχθη συνειδητοποίησε ότι τα ρούχα της δεν ήταν πια εκεί.

Όπως όλοι ξέρουμε, αν υπάρχει κάτι που δεν αρέσει καθόλου στη θλίψη, είναι να μένει γυμνή. Έτσι, φόρεσε το μοναδικό ρούχο που υπήρχε δίπλα στη λίμνη : το φόρεμα της Οργής….

Λένε, ότι από τότε, πολλές φορές συναντάμε την Οργή τυφλή, σκληρή, τρομερή και θυμωμένη. Αλλά αν σταματήσουμε για λίγο και κοιτάξουμε καλύτερα, καταλαβαίνουμε ότι αυτή η οργή που βλέπουμε είναι μόνο μια μεταμφίεση, κι ότι πίσω από την  όψη της οργής, στην πραγματικότητα, κρύβεται η Θλίψη !!!