Paulo Coehlo Αποφθέγματα – Αποσπάσματα από τα βιβλία του.

• Το πως θα είμαστε σε μεγάλη ηλικία θα εξαρτηθεί από τον τρόπο με τον οποίο ζήσαμε. Μπορεί να καταλήξουμε σαν πόλη φάντασμα ή σαν γενναιόδωρο δέντρο, που συνεχίζει να είναι σημαντικό ακόμα κι όταν δεν μπορεί πια να στέκεται όρθιο. ΄Αρθρα- Σκέψεις για την ηλικία.
• Η τελετή είναι η λατρεία του όμορφου και του απλού. Όλη σου η προσπάθεια επικεντρώνεται στην απόπειρα να αγγίξεις την τελειότητα μέσα από τις απλές κινήσεις της καθημερινότητας. Αν μια απλή συνάντηση για τσάι μπορεί να μας οδηγήσει στο Θεό, είναι καλό να προσέχουμε τις δεκάδες άλλες ευκαιρίες που μας προσφέρει η ζωή. Άρθρα -Σημειώσεις στο ανύπαρκτο ημερολόγιό μου.
• Όσο πιο πολύ πλησιάζουμε το Θεό μέσα από την πίστη, τόσο πιο απλός γίνεται. Και όσο πιο απλός, τόσο πιο ισχυρή είναι η παρουσία του. Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισα και έκλαψα.
• Ποιά είναι τα τρία πράγματα που χρειάζονται για να μιλάς με τους αγγέλους; Να χαλάσεις μια συμφωνία. Να δεχτείς μια συγχώρεση. Και να βάλεις ένα στοίχημα. Οι Βαλκυρίες.
• Χωρίς να το θέλει, άρχισε να βλέπει την παρουσία Του σε όλα όσα έκανε. Με κάθε τραπέζι που έφτιαχνε, με κάθε καρέκλα που σκάλιζε, καταλάβαινε ότι η ζωή είναι ιερή και ότι τα μικρά πράγματα είναι σημαντικά για την μεταμόρφωση του σύμπαντος. Το επάγγελμά του έγινε μαθητεία: Τίποτα δεν ήταν άσκοπο και κάθε στιγμή είχε μέσα της την αιωνιότητα και τη δημιουργία. Το πέμπτο βουνό.
• Όλα επιτρέπονται, εκτός από το να διακόπτεις μια εκδήλωση αγάπης. Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο,  αυτός που επιχείρησε να καταστρέψει είναι υποχρεωμένος να ξαναχτίσει. Το ημερολόγιο ενός μάγου.
• Ό,τι κι αν κάνει ο άνθρωπος πάνω στη γη, παίζει πάντα τον κύριο λόγο στην ιστορία του κόσμου. Ο αλχημιστής.
• Το μέλλον μας χτυπά την πόρτα και όλες οι ιδέες, εκτός απ’ τις προκαταλήψεις, θα έχουν την ευκαιρία να εμφανιστούν και να τις αξιολογήσουν οι άνθρωποι. Το άχρηστο θα χαθεί. Δενείμαστε κριτές των ονείρων του πλησίον  μας για να τα λογοκρίνουμε. για να έχουμε πίστη στο δρόμο μας, δεν είναι ανάγκη να αποδείξουμε ότι ο δρόμος του άλλου είναι λανθασμένος. Όποιος ενεργεί έτσι δεν εμπιστεύεται τα βήματά του. Μακτούμπ.
• Οι αλχημιστές το κάνουν αυτό. Δείχνουν ότι, όταν προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι απ΄ότι είμαστε, τα πάντα γύρω μας γίνονται επίσης καλύτερα. Ο αλχημιστής.
• Ο φόβος σε κάνει να ντρέπεσαι να δείξεις τα αισθήματά σου. Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισα και έκλαψα.
• Η πρόκληση δεν περιμένει. Η ζωή δεν κοιτάζει πίσω. Μια εβδομάδα είναι διάστημα περισσότερο από αρκετό για να αποφασίσουμε αν θα δεχτούμε το πεπρωμένο μας ή όχι. Ο διάβολος και η δεσποινίδα Πριμ.
• Όλοι μπορούν να βρουν την ανώτερη ενέργεια, όχι όμως όσοι μεταφέρουν τις ευθύνες τους στους άλλους. Η μάγισσα του Πορτομπέλο.
• Ένας πολεμιστής ξέρει να ξεχωρίζει το παροδικό από το μόνιμο. Το εγχειρίδιο του πολεμιστή του φωτός.
• Όταν αποδεχτούμε την αναπόφευκτη επαφή με άλλους παραποτάμους, καταλαβαίνουμε ότι αυτό μας κάνει δυνατότερους, προσπερνάμε τα εμπόδια και γεμίζουμε τα κενά πιο σύντομα και πιο εύκολα. Άρθρα – Καταλαβαίνοντας το ποτάμι.
• Όταν αγαπάμε αυτό που κάνουμε, μεταμορφώνουμε τη σκλαβιά σε ελευθερία. Αν δεν μπορούμε να αγαπήσουμε, καλύτερα να σταματήσουμε τα πάντα τώρα . Άρθρα – Δημιουργικές λύσεις.
• Έμαθα ότι ο κόσμος έχει μια ψυχή και όποιος κατανοήσει αυτή την ψυχή θα καταλάβει τη γλώσσα των πραγμάτων. Ο αλχημιστής.
• Η ελεύθερη βούληση απαιτεί τεράστια ευθύνη, μας βαραίνει και μας προκαλεί άγχος και βάσανα. Η μάγισσα του Πορτομπέλο.
• Χρειαζόταν τα φτερά. Τα φτερά μας δείχνουν τους απέραντους ορίζοντες της φαντασίας, μας οδηγούν στα όνειρά μας, μας μεταφέρουν σε μέρη μακρινά. Τα φτερά μας δίνουν τη δυνατότητα να γνωρίσουμε τις ρίζες των ομοίων μας και να διδαχτούμε από αυτούς. Ο νικητής είναι μόνος.
• Οι πόρτες του παραδείσου θα ήταν ανοιχτές για όσους αποφάσιζαν να μπουν. Ο κόσμος ήταν στα χέρια εκείνων που είχαν το θάρρος να ονειρεύονται και να ζουν τα όνειρά τους. Οι Βαλκυρίες.
• Όποιος καταφέρει να είναι αυτό που ονειρεύτηκε για δέκα λεπτά την ημέρα κάνει ήδη μεγάλη πρόοδο. Άρθρα – Διάλογοι με το δάσκαλο.
• Ο κόσμος έχει νόημα μόνο όταν έχουμε κάποιον να μοιραστούμε τα συναισθήματά μας. Έντεκα λεπτά.
• Υπάρχουν στιγμές που πρέπει να ρισκάρεις, να κάνεις πράγματα τρελλά. Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισα και έκλαψα.
• Όποιος κι αν είσαι, ό,τι κι αν κάνεις, όταν επιδιώκεις κάτι, σημαίνει ότι η επιθυμία σου πηγάζει από την ψυχή του κόσμου. Είναι η αποστολή σου πάνω στη γη. Ο αλχημιστής.
• Δεν υπάρχουν μοναδικές ευκαιρίες, η ζωή μας δίνει πάντοτε κι άλλες. Ο νικητής είναι μόνος.
• Πιστεύω πως, αν ψάξεις την αγάπη με θάρρος, αυτή αποκαλύπτει την παρουσία της κι από κει και μετά, παίρνεις περισσότερη αγάπη. Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισα και έκλαψα.
• Ο έρωτας δεν βρίσκεται στον άλλο, είναι μέσα σε μας τους ίδιους, εμείς τον ξυπνάμε. Αλλά για να τον ξυπνήσουμε, χρειαζόμαστε τον άλλο. Έντεκα λεπτά.
• Κανένας δεν μπορεί να πει ψέματα, κανένας δνε μπορεί να κρύψει τίποτα, όταν τον κοιτάζουν ίσια στα μάτια. Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισα και έκλαψα.
• Τα απλά πράγματα είναι τα πιο ασυνήθιστα και μόνο οι σοφοί τα διακρίνουν. Ο αλχημιστής.
• Αν νιώσετε το παραμικρό σημάδι αδιαφορίας, οτι χάνετε τη σοβορότητα, την επιθυμία, τον ενθουσιασμό και την όρεξή σας, θεωρήστε το προειδοποιητικό σημάδι. Η ψυχή μας υποφέρει όταν ζούμε επιφανειακά. Ο νικητής είναι μόνος.
• Στη διάρκεια της ύπαρξής μας, ερχόμαστε πάντα αντιμέτωποι με δύσκολα προβλήματα. Θα πρέπει τότε ν’ αφήσετε να δράσει η δημιουργική σας φαντασία. Το ημερολόγιο ενός μάγου.

ΕΝΤΕΚΑ ΛΕΠΤΑ-PAULO COELHO

Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένα πουλί. Στολισμένο με δυο τέλειες φτερούγες και λαμπερό, χρωματιστό και υπέροχο φτέρωμα. Ήταν δηλαδή ένα ζώο φτιαγμένο για να πετάει ελεύθερο και να αιωρείται στον ουρανό, δίνοντας χαρά σε όποιον το παρατηρούσε.

Μια μέρα, μια γυναίκα είδε το πουλί και το ερωτεύτηκε. Έμεινε να κοιτάζει το πέταγμα του με το στόμα ανοιχτό από τη σαστιμάρα, με την καρδιά της να γοργοχτυπάει και τα μάτια της να λάμπουν από συγκίνηση.

Την κάλεσε να πετάξει μαζί του και ταξίδεψαν μαζί στον ουρανό μέσα σε απόλυτη αρμονία. Η γυναίκα θαύμαζε, υμνούσε και λάτρευε το πουλί. Αλλά τότε σκέφτηκε: Μπορεί να θέλει να γνωρίσει μακρινά βουνά!

Και η γυναίκα αισθάνθηκε φόβο. Φόβο μην το ξανανιώσει πια αυτό με άλλο πουλί. Και αισθάνθηκε φθόνο, φθόνο για την ικανότητα του πουλιού να πετάει. Και αισθάνθηκε μοναξιά.

Και σκέφτηκε: Θα στήσω παγίδα. Την επόμενη φορά που θα εμφανιστεί το πουλί, δε θα ξαναφύγει. Το πουλί που ήταν και αυτό ερωτευμένο, επέστρεψε την επόμενη μέρα, έπεσε στην παγίδα και κλείστηκε στο κλουβί.

Κάθε μέρα η γυναίκα κοιτούσε το πουλί. Ήταν το αντικείμενο του πάθους της και το έδειχνε στις φίλες της, που σχολίαζαν: «Μα εσύ τα έχεις όλα».

Όμως άρχισε να γίνεται μια παράξενη μεταμόρφωση: αφού είχε το δικό της πουλί και δε χρειαζόταν πια να το κατακτήσει, έχανε το ενδιαφέρον της.

Το πουλί, χωρίς να μπορεί να πετάξει και να εκφράζει το νόημα της ζωής του, πήρε να μαραζώνει, να χάνει την λάμψη του, να ασχημαίνει-και η γυναίκα δε του έδινε πλέον την προσοχή της, μόνο το τάιζε και φρόντιζε το κλουβί του.

Μια ωραία μέρα, το πουλί πέθανε. Η γυναίκα λυπήθηκε πολύ και το σκεφτόταν συνέχεια. Αλλά δε θυμόταν το κλουβί, θυμόταν μόνο τη μέρα που το είδε πρώτη φορά, να πετάει ευχαριστημένο μέσα στα σύννεφα.

Αν παρατηρούσε τον εαυτό της, θα ανακάλυπτε ότι αυτό που τη συγκινούσε τόσο πολύ στο πουλί ήταν η ελευθερία του, η ενέργεια που εξέπεμπαν οι φτερούγες του, όχι το ίδιο του το σώμα.

Χωρίς το πουλί και η δική της ζωή έχασε το νόημά της και ο θάνατος ήρθε να χτυπήσει την πόρτα της. «Γιατί ήρθες;» ρώτησε το θάνατο. «ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙΣ ΝΑ ΞΑΝΑΠΕΤΑΞΕΙΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΣΤΑ ΟΥΡΑΝΙΑ», αποκρίθηκε ο θάνατος.

«ΑΝ ΤΟ ΕΙΧΕΣ ΑΦΗΣΕΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ, ΘΑ ΤΟ ΑΓΑΠΟΥΣΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΘΑΥΜΑΖΕΣ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ.

ΤΩΡΑ ΟΜΩΣ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ ΕΜΕΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΔΕΙΣ.»